Mga Panahon ng Classical Music: Isang Kasaysayan ng Classical Music

7 Mga Panahon ng Klasikong Musika

Hinahati ng mga musicologist ang klasikal na musika sa mga makasaysayang panahon at mga pang-istilong subgenre. Ang isang paraan upang suriin ang kasaysayan ng klasikal na musika ay upang hatiin ito sa pitong panahon:

1. Panahon ng medieval (1150 hanggang 1400) : Ang musika ay mayroon nang simula pa ng sibilisasyon ng tao, ngunit ang karamihan sa mga historians ng musika ay nagsisimulang mag-catalog ng musikang klasikal sa panahon ng Medieval. Ang musikang medieval ay kilala sa monophonic chant — kung minsan ay tinatawag na Gregorian chant dahil sa paggamit nito ng mga monghe ng Gregorian. Bilang karagdagan sa pagkanta, ang mga musikero ng Medieval ay tumutugtog ng instrumental na musika sa mga instrumento tulad ng lute, flauta, recorder, at pumili ng mga instrumento sa string.
2. Panahon ng Renaissance (1400 hanggang 1600) : Ipinakilala ng panahon ng Renaissance na musikang polyphonic ang malawak na madla, partikular sa pamamagitan ng choral music, na ginampanan sa mga setting ng liturhiko. Bilang karagdagan sa lute, ang mga musikero ng Renaissance ay tumutugtog ng viol, rebec, lyre, at gitara bukod sa iba pang mga instrumento sa string. Ang mga instrumento ng tanso tulad ng sako at kornet ay umusbong din sa panahong ito. Marahil ang pinakatanyag na mga kompositor ng Renaissance ay sina Giovanni Pierluigi da Palestrina, John Dowland, at Thomas Tallis.
3. Panahon ng Baroque (1600 hanggang 1750) : Sa panahon ng Baroque, sumikat ang klasikal na musika sa pagiging kumplikado nito. Ang panahon ng Baroque ay nakakita ng isang buong yakap ng tonal na musika-ang musika batay sa mga pangunahing kaliskis at menor de edad na kaliskis kaysa sa mga mode-at pinanatili nito ang polyphony ng panahon ng Renaissance. Marami sa mga instrumento na ginagamit ng mga orkestra ngayon ay karaniwan sa musikang Baroque, kabilang ang violin, viola, cello, contrabass (double bass), bassoon, at oboe. Ang Harpsichord ay ang nangingibabaw na instrumento ng keyboard, bagaman ang piano ay unang lumitaw sa panahong ito. Ang pinakatanyag na mga kompositor ng maagang panahon ng Baroque ay kinabibilangan nina Alessandro Scarlatti at Henry Purcell. Sa huli na panahon ng Baroque, nakamit ng malawak na katanyagan ang mga kompositor tulad nina Antonio Vivaldi, Dominico Scarlatti, George Frideric Handel, at Georg Philipp Telemann. Ang pinaka-maimpluwensyang kompositor na nagmula sa panahon ng Baroque ay si Johann Sebastian Bach, na sumulat ng malawak na preludes, fugues, cantatas, at music ng organ.
4. Panahon ng klasiko (1750 hanggang 1820) : Sa loob ng malawak na genre ng klasikal na musika ay umiiral ang Panahon ng Classical. Ang panahong ito ng musika ay minarkahan sa unang pagkakataon na ang symphony, ang instrumental na konsiyerto (na nagha-highlight ng mga soloista ng birtuoso), at ang form ng sonata dinala sa malawak na madla. Ang musika ng kamara para sa trio at string quartet ay popular din sa panahon ng Classical. Ang lagda ng klasikal na kompositor ay si Wolfgang Amadeus Mozart, bagaman malayo siya sa nag-iisang bituin ng klasikal na panahon. Joseph Haydn, Franz Schubert, at J.S. Ang mga anak na lalaki ni Bach na sina J.C. Bach at C.P.E. Si Bach ay mga kompositor din ng bituin sa panahong ito. Ang mga kompositor ng Opera tulad nina Mozart at Christoph Willibald Gluck ay bumuo ng operatic form sa isang istilo na nananatiling makikilala ngayon. Si Ludwig van Beethoven ay nagsimula ng kanyang karera sa panahon ng Classical, ngunit ang kanyang sariling mga makabagong ideya ay nakatulong sa pagpasok sa susunod na panahon ng musikal.
5. Panahon ng Romantiko (1820 hanggang 1900) : Naipakita ng huling panahon na Beethoven, ipinakilala ng panahon ng Romantiko ang damdamin at drama sa mala-platonic na kagandahan ng musikang Classical period. Ang mga Maagang Romantikong gawa tulad ng Beethoven's Symphony No. 9 ay nagtakda ng isang template para sa halos lahat ng musika na sumunod sa ikalabinsiyam na siglo. Marami sa mga kompositor na nangingibabaw sa ngayon ang mga symphonic repertoire na binubuo sa panahon ng Romantiko, kasama sina Frederic Chopin, Franz Liszt, Felix Mendelssohn, Hector Berlioz, Robert Schumann, Johannes Brahms, Anton Bruckner, Gustav Mahler, Peter Ilyich Tchaikovsky, Richard Strauss, Jean Sibelius, at Sergei Rachmaninoff. Ang mga kompositor ng Opera tulad nina Richard Wagner, Giuseppe Verdi, at Giacomo Puccini ay gumamit ng emosyonal na lakas ng Romanticism upang lumikha ng magagandang melodic na linya na kinakanta sa Italyano at Aleman. Nakita rin ng panahon ng Romantikong ang paglikha ng isang bagong instrumento sa pamilya ng woodwind, ang saxophone, na makakakuha ng espesyal na katanyagan sa darating na siglo.
6. Modernong panahon (1900 hanggang 1930) : Ang Modernong panahon ng sining at musika ay naganap noong unang bahagi ng ikadalawampu siglo. Ang mga klasikal na kompositor ng unang bahagi ng ikadalawampu siglo ay nagyayaya sa pagwasak sa magkatugma at mga panuntunang istruktura na namamahala sa mga nakaraang anyo ng klasikal na musika. Si Igor Stravinsky ay mapanghamak na nakaunat ang mga instrumento sa kanilang likas na mga limitasyon, yumakap sa halo-halong metro, at hinamon ang tradisyunal na mga kuru-kuro ng tonality sa mga gawa tulad ng Ang Rite ng Spring . Ang mga kompositor ng Pransya tulad nina Claude Debussy at Maurice Ravel ay pinangunahan ang isang subgenre ng ikadalawampung siglo na musikang tinatawag na Impressionism. Ang iba pa tulad nina Dimitri Shostakovich, Paul Hindemith, at Béla Bartók ay natigil sa mga klasikal na porma tulad ng piano piano at sonata, ngunit hinamon ang magkatugma na tradisyon. Marahil ang pinaka-radikal ay ang kompositor ng Aleman na si Arnold Schoenberg na, kasama ang mga disipulo tulad nina Alban Berg at Anton Webern, ay nagtapon ng kabuuan ng tonality at tinanggap ang mga serial (o 12-tone) na musika.
7. Postmodern period (1930 hanggang ngayon) : Ang art music ng ikadalawampu siglo ay lumipat nagsimula noong 1930s at nagpatuloy sa post-World War II na panahon, na nagsisimula sa isang estilo ng musika na kung minsan ay tinatawag na postmodern o kontemporaryong. Kasama sa maagang mga purveyor ng postmodern na musika si Olivier Messiaen, na nagsama ng mga klasikal na form sa mga bagong instrumento tulad ng ondes martenot. Ang postmodern at mga napapanahong kompositor tulad nina Pierre Boulez, Witold Lutoslawski, Krzysztof Penderecki, Henryk Górecki, György Ligeti, Philip Glass, Steve Reich, John Adams, at Christopher Rouse ay naghalo ng mga linya sa pagitan ng tonal at atonal na musika, at nilamon nila ang mga linya sa pagitan ng klasikal na musika at iba pang mga form tulad ng rock at jazz .